Obecnie na polskim rynku pracy ujawnianie przez pracodawców wynagrodzeń jest standardem jedynie w niektórych branżach, w szczególności w sektorze IT. Wielu pracodawców nie ujawnia informacji o wynagrodzeniach w celu ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa. Wydaje się, że w związku z tym normą jest nieujawnianie widełek wynagrodzeń w ogłoszeniach rekrutacyjnych, stosowanie postanowień o tajności wynagrodzenia oraz coraz rzadsze ustalanie przez pracodawców stawek zaszeregowania, co przekłada się na mniejszą jawność wynagrodzeń w organizacjach.

Jednocześnie brak jawności wynagrodzeń przyczynia się do utrwalania luki płacowej ze względu na płeć, która według danych Eurostatu z 2021 r. sięga w Unii Europejskiej 12,7%. W Polsce, według różnych źródeł, luka płacowa wynosi od 4,5% do niemal 20%. Różnice w szacunkach wynikają z przyjmowanej metodologii i zależą w szczególności od tego, czy badana jest tzw. surowa luka płacowa, stanowiąca różnicę pomiędzy przeciętnym wynagrodzeniem pracowników obu płci, czy tzw. skorygowana luka płacowa, która jest miarą różnicy w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn o podobnych cechach (np. wiek, poziom wykształcenia, staż pracy) czy zatrudnionych na podobnych stanowiskach.

10 maja 2023 r. Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły nowy akt prawny – dyrektywę PE i Rady (UE) 2023/970 w sprawie wzmocnienia stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet za taką samą pracę lub pracę o takiej samej wartości za pośrednictwem mechanizmów przejrzystości wynagrodzeń oraz mechanizmów egzekwowania. Jakie nowe obowiązki czekają pracodawców? Jak prawo unijne rozumie równość wynagrodzeń?