Sprawa dotyczyła dwóch niemieckich pracownic zatrudnionych w charakterze pomocniczego personelu medycznego w niepełnym wymiarze czasu pracy. Pracownice domagały się wypłaty dodatku za nadgodziny. Zgodnie z obowiązującym u pracodawcy układem zbiorowym pracy, aby otrzymać dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, pracownice musiały – bez względu na normę czasu pracy wynikającą z ich wymiaru czasu pracy – przepracować tę samą liczbę godzin co osoby zatrudnione na pełen etat. Trybunał przychylił się do argumentacji pracownic, uznając, że stosowanie tego samego progu godzin uprawniającego do dodatku za nadgodziny dla pracowników pełno- i niepełnoetatowych stanowi przejaw nierównego traktowania, gdyż uzyskanie tego dodatku w przypadku pracowników niepełnoetatowych było niemożliwe, a co najmniej znacząco utrudnione. Unijny sąd zwrócił także uwagę, że obowiązujące reguły mogły stanowić przejaw pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć, gdyż wśród pracujących na niepełny etat jest zauważalnie więcej kobiet.

To kolejny w ostatnim czasie wyrok TSUE w tej kwestii. O poprzednim, szeroko komentowanym orzeczeniu Lufthansa CityLine pisaliśmy tutaj >>>.

Przypomnijmy, że kształtująca się linia orzecznicza TSUE może mieć wpływ na interpretację prawa polskiego. Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami liczba godzin pracy, której przekroczenie uprawnia pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy do dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, ustalana jest przez strony w treści umowy o pracę.